خبر اخیر مربوط به پژمان جمشیدی، هنرمند محبوب و چهره‌ای مردمی، موجی از هیجان، قضاوت و شایعه را به راه انداخته است. هنوز هیچ اطلاعیه‌ی رسمی و شفاف از سوی مراجع قضایی درباره جزئیات ماجرا منتشر نشده، اما فضای مجازی و برخی رسانه‌ها پیشاپیش حکم صادر کرده‌اند. نباید چنین چهره‌ای را پیش از روشن شدن حقیقت، قربانی موج شایعات کرد.
از سوی دیگر پژمان جمشیدی تنها یک بازیگر نیست؛ او سال‌هاست با حضور در سینما و تلویزیون، با لبخند، فروتنی و نجابتش در دل مردم جا گرفته است. مردی که از زمین فوتبال تا صحنه‌ی هنر، مسیر خود را با تلاش، پشتکار و احترام پیموده و نزد افکار عمومی به عنوان انسانی آرام، محترم و خوش‌نام شناخته می‌شود. اما هنرمندان، به‌ویژه در جامعه‌ی امروز که رسانه‌ها نفوذ گسترده‌ای دارند، فقط خالق اثر هنری نیستند، بلکه چهره‌های عمومی و الگوهای رفتاری نیز محسوب می‌شوند. مردم، به‌خصوص نسل جوان، نه‌تنها از هنر آن‌ها تأثیر می‌گیرند بلکه از سبک زندگی، رفتار، گفتار و نگرش‌شان نیز الهام می‌گیرند. بنابراین، رعایت مسائل اخلاقی برای هنرمند تنها یک امر شخصی نیست؛ بلکه مسئولیتی اجتماعی است. هنرمند اگر ارزش‌هایی چون صداقت، احترام، تواضع و مسئولیت‌پذیری را در رفتار خود نشان دهد، می‌تواند با همان اندازه جامعه را به سمت رشد و سلامت اخلاقی سوق دهد. اما باید قبول داشت هنرمندان نیز انسان‌اند و خطا از آن‌ها دور نیست. اما تفاوت در این است که خطای آن‌ها معمولاً تأثیر عمومی دارد. به همین دلیل، آگاهی از این جایگاه و تلاش برای حفظ اعتبار اخلاقی، بخشی از رسالت هنری محسوب می‌شود.
اصل بنیادین در هر نظام حقوقی، «اصل برائت» است اما هر خطا کاری باید مجازات و تنبیه شود و «مصلحت‌اندیشی» و «محبوب بودن» را نباید ملاک قرار داد. در چنین شرایطی، آنچه بیش از همه ضرورت دارد، صبر، انصاف و مسئولیت رسانه‌ای است. رسانه‌ها باید یاد بگیرند میان «خبر» و «شایعه» تفاوت بگذارند. اگر هنرمندی با محبوبیت اجتماعی بالا درگیر پرونده‌ای می‌شود، وظیفه ما قضاوت نیست، بلکه حفظ کرامت انسانی و انتظار برای حقیقت است. بیایید تا روشن شدن واقعیت، سکوت کنیم، نگذاریم آبروی هیچ‌کس هزینه‌ی عطش خبر شود. جامعه ما بیش از هر زمان دیگر به انصاف، احترام و آرامش رسانه‌ای نیاز دارد.
5959
