در معاونت زنان و امور خانواده دولت دوازدهم، یکی از تجربه‌های کمتر دیده‌شده اما تأثیرگذار در حوزه حمایت از زنان خشونت‌دیده، طرح ملی تقویت و گسترش خانه‌های امن بود؛ طرحی که با همکاری معاونت امور زنان و خانواده، سازمان بهزیستی و مجموعه‌ای از سازمان‌های مردم‌نهاد شکل گرفت و در روزهای سخت و پرتنش کرونا به نقطه‌ای از بلوغ رسید.
هدف این برنامه ساده اما حیاتی بود: ایجاد پناهگاهی امن برای زنانی که در دل خانه، جایی که باید مأمن باشد، با خشونت روبه‌رو می‌شوند. خانه‌هایی که نه فقط سقف و اتاق، بلکه فرصتی برای تنفس، مشاوره روانی، حمایت حقوقی و بازسازی دوباره زندگی فراهم می‌کردند.
در آن دوره، تلاش‌ها به افزایش تعداد خانه‌های امن تا حدود ۳۰ مرکز و ارتقای کیفیت خدمات منجر شد. اما این تجربه موفق چندان دوام نیاورد؛ کمبود بودجه، مشکلات مدیریتی و نبود نگاه واحد در دستگاه‌های مختلف باعث شد برخی از این مراکز یکی‌یکی با خطر تعطیلی روبه‌رو شوند.
این در حالی بود که هفت نشست ملی آنلاین با حضور نهادهای مسئول برای بررسی چالش‌ها و ارائه راه‌حل برگزار شده بود و دوره‌های آموزشی فشرده برای کارکنان مراکز اسکان موقت نیز برگزار شد تا کیفیت ارائه خدمات افزایش یابد.
آموزش مهارت‌های زندگی و تولید محتوا برای خود زنان خشونت‌دیده، و پیشنهادهایی چون ایجاد صندوق حمایت مالی یا تسهیل آزادی زنان زندانی واجد شرایط از دیگر بخش‌های این تجربه بود.
امروز که جهان با روز جهانی منع خشونت علیه زنان بار دیگر نگاه‌ها را به این مسئله جدی جلب می‌کند، مرور این تجربه ناتمام اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. خانه‌های امن فقط یک پروژه اجرایی نبودند؛ نماد اراده‌ای برای حفاظت از زنانی بودند که خشونت را نه در خیابان، بلکه پشت درهای بسته تجربه می‌کنند. احیای چنین طرح‌هایی، اولین گام برای تبدیل شعار «نه به خشونت علیه زنان» به واقعیت ملموس در زندگی آنان است.
نماینده پیشین مجلس
۲۹۲۲۱
