در اواخر پاییز ۱۳۵۸ خورشیدی، بوریس سووارین، از معدود بازماندگان نسل انقلاب اکتبر روسیه، در گفتوگویی مفصل در پاریس پرده از تجربهها و مشاهدات مستقیم خود از چهرههای محوری آن انقلاب برداشت.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، در اواخر پاییز ۱۳۵۸ خورشیدی، بوریس سووارین، از معدود بازماندگان نسل انقلاب اکتبر روسیه، در گفتوگویی مفصل در پاریس پرده از تجربهها و مشاهدات مستقیم خود از چهرههای محوری آن انقلاب برداشت. سووارین که در ۱۸۹۵ در کییف زاده شده و بعدها به فرانسه مهاجرت کرده بود، از بنیانگذاران حزب کمونیست فرانسه و از نزدیکان لنین، تروتسکی و استالین به شمار میرفت. او تنها فردی بود که هر سه رهبر را در جریان فعالیتهای بینالملل کمونیست در سالهای ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۴ از نزدیک شناخت.
سووارین در این گفتوگو از نخستین برخوردهای فکری خود با لنین و تروتسکی، فضای پرتنش کمینترن، و سالهای اقامتش در مسکو سخن میگوید؛ دورانی که با پایان جنگ داخلی روسیه، اجرای سیاست «نپ» و تثبیت تدریجی دستگاه سرکوب جدید همراه بود. او ضمن روایت ارتباطش با مخالفان درونحزبی و غیرکمونیست، از همان سالها نشانههای تمرکز قدرت و حذف دگراندیشان را مشاهده میکند.
بخش مهمی از گفتوگو به توصیف شخصیت استالین اختصاص دارد؛ فردی که به گفتهی سووارین، از نظر فرهنگی فقیرتر از دیگر رهبران بود، اما دقت، مکر و آمادگی برای توسل به خشونت، او را بهتدریج به بازیگر اصلی قدرت بدل کرد. نمونههایی از واکنشهای سرد و بیرحمانهی استالین، تصویری زودهنگام از روش حکمرانی آیندهی او ارائه میدهد.
سووارین همچنین به شکافهای عمیق در رهبری بلشویکها پس از شکست انقلاب آلمان و مرگ لنین اشاره میکند؛ شکافهایی که در نهایت به حذف تروتسکی و حاکمیت کامل استالین انجامید. او در پایان، به نوشتههای انتقادی خود دربارهی استالین، از جمله کتاب مشهورش در ۱۹۳۵، و پژوهشهای بعدی دربارهی جنون و بیماری روانی استالین اشاره میکند؛ آثاری که سالها پیش از گزارش خروشچف، چهرهی واقعی دیکتاتوری استالینی را آشکار ساختند.
متن کامل گفتوگو را از اینجا بخوانید.
۲۵۹
