جان راسل تیلور، روزنامه‌نگار و نویسنده‌ای پرکار که تنها زندگینامه‌ی رسمی آلفرد هیچکاک را نوشت و از نخستین کسانی بود که از هارولد پینتر ـ برنده‌ی آینده‌ی نوبل ـ با شور و تحسین یاد کرد، در ۱۸ اوت درگذشت. او ۹۰ سال داشت.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، جان راسل تیلور، تیلور در اواخر دهه‌ی ۱۹۵۰ میلادی پینتر را «بزرگ‌ترین» نمایشنامه‌نویس موج نو انگلستان نامید؛ نسلی از نویسندگان که با سبک‌های انقلابی خود تئاتر بریتانیا را دگرگون کردند.
در دهه‌ی ۱۹۷۰، هنگامی که تیلور به‌عنوان خبرنگار روزنامه‌ی تایمز لندن در لس‌آنجلس فعالیت می‌کرد، به واسطه‌ی علاقه‌ی مشترک خود و آلفرد هیچکاک به آب‌نبات‌های انگلیسی با او دوست شد و با جلب اعتمادش، تنها زندگینامه‌ی رسمی کارگردان را نوشت ـ یکی از ده‌ها کتاب پرخواننده‌ای که درباره‌ی چهره‌های مرموز دنیای هنر منتشر کرد.
از خاطرات ماندگار او این بود که نقدی پرشور درباره‌ی بازیگر بزرگ بتی دیویس برای تایمز نوشت؛ چنان تحسین‌آمیز که خود دیویس با او تماس گرفت و گفت: «می‌خواهم بیایم دفتر روزنامه تا تو را ببوسم.»
تیلور، نویسنده و منتقدی تحسین‌شده، آثارش حوزه‌هایی چون تئاتر، نقاشی، مد و سینما را دربرمی‌گرفت. او در لندن و ولز زندگی می‌کرد. درگذشتش نخستین‌بار در روزنامه‌های بریتانیایی از جمله تایمز لندن گزارش شد، بدون اشاره به جزئیات بیشتر.
بخش عمده‌ای از زندگی حرفه‌ای بیش از پنجاه‌ساله‌اش را در تایمز گذراند؛ از ۱۹۷۸ تا ۲۰۰۵ منتقد هنری این روزنامه بود. همچنین برای نیویورک تایمز و لس‌آنجلس تایمز مقاله می‌نوشت، در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و دیگر مؤسسات سینما تدریس می‌کرد.
همکاری با آلفرد هیچکاک
یکی از نخستین کتاب‌های او، «چشم سینما، گوش سینما» (۱۹۶۴)، از هیچکاک به‌عنوان یکی از مؤلفان بزرگ در کنار فدریکو فلینی، میکل‌آنجلو آنتونیونی و اینگمار برگمان یاد کرد _ دیدگاهی جسورانه در زمانی که کارگردانان هالیوودی معمولاً صرفاً به‌عنوان تکنسین‌های تجاری شناخته می‌شدند، نه هنرمندانی هم‌ردیف نویسندگان بزرگ.
مشهورترین کتابش، «هیچک: زندگی و زمانه‌ی آلفرد هیچکاک» (۱۹۷۸)، حاصل یک عمر شیفتگی به کارگردان انگلیسی‌تبار و «استاد تعلیق» بود. هرچند هیچکاک پنج بار برای اسکار بهترین کارگردانی نامزد شد، اما هرگز برنده‌ی این جایزه نشد.
تیلور نخستین بار در کودکی با دیدن اقتباس سینمایی هیچکاک از رمان «مهمان‌خانه‌ی جامائیکا» (۱۹۳۹) دافنه دوموریه، مجذوب و در عین حال ترسیده بود. بعدها در جریان ساخت فیلم «جنون» (1972) با هیچکاک آشنا شد و اجازه یافت در فیلم آخر او، «توطئه خانوادگی» (1976) نیز در صحنه‌ها حضور داشته باشد.
به گفته‌ی خودش، علاقه‌ی مشترکشان به آب‌نبات‌های شیرین انگلیسی باعث شد اعتماد هیچکاک را جلب کند. هیچکاک در او همراهی یافت که «هیچ دستور کار سیاسی یا انگیزه‌ی شخصی نداشت.»
آن دو تقریباً هر هفته با هم ناهار می‌خوردند؛ غذایی ساده از گوشت چرخ‌کرده و پوره سیب‌زمینی، همراه با لیوانی آب. در نهایت هیچکاک به او اجازه داد زندگینامه‌ی رسمی‌اش را بنویسد.
دیگر آثار و میراث ادبی
تیلور حدود ۴۰ کتاب نوشت، از جمله زندگینامه‌ی بازیگران اینگرید برگمن، الک گینس، ویوین لی، الیزابت تیلور و اورسن ولز، و نیز کتاب «غریبه‌ها در بهشت: مهاجران هالیوود ۱۹۳۳–۱۹۵۰» (۱۹۸۳) درباره‌ی سینماگران پناه‌جوی اروپایی در دوران نازیسم.
او همچنین درباره‌ی هنرمندانی چون کلود مونه و نمایشنامه‌نویسانی چون پیتر شفر، دیوید استوری و هارولد پینتر کتاب نوشت.
در سال ۲۰۱۲، فیلم‌های هیچکاک (با بازی آنتونی هاپکینز) و دختر، چهره‌ای تاریک از کارگردان نشان دادند. تیلور در برابر این تصویر ایستاد و از هیچکاک دفاع کرد. او گفت تیپی هدرن، بازیگر فیلم‌های «پرندگان» (۱۹۶۳) و «مارنی» (۱۹۶۴)، بعدها روایت خود را تغییر داده تا رابطه‌اش با هیچکاک را جنجالی‌تر جلوه دهد.
او در مصاحبه‌ای در ۲۰۲۴ گفت: «هیچک فرشته نبود، اما از کاری که تیپی برای لکه‌دار کردن شخصیتش کرده دلگیرم.»
ترجمه: زینب کاظم‌خواه
منبع: نیویورک تایمز
5959
