واقعاً در برخورد با خبرنگاران و حداقل به مناسبت روز خبرنگار، چه باید کرد؟ این،سؤال مهمی است که سالهاست از پس اختراع روزخبرنگار، ذهن حداقل بخش عظیمی از برادران و خواهران خبرنگار عزیز را به خود مشغول و مشوّش داشته است.
رضا رفیع – ضمیمه ادب و هنر روزنامه اطلاعات: جمعۀ گذشته، روز گرامی خبرنگار بود که مملکت تعطیل بود. ذوق زده نشوید لطفاً!… قرار نیست هدیه ای چیزی تقدیم کنیم. ما کجا و این کارهای مسؤولانه کجا؟پول نداریم دوتا هندوانه بخریم، یکیش را خودمان بخوریم،یکیش را بگذاریم زیربغل شما ببرید منزل به عنوان هدیۀ روز خبرنگار. ما خودمان هنوز دستِ به گرفتن داریم. نترسید؛ یقه نه، هدیه!…
عرض شود که روزخبرنگار،همچنان که از نامش پیداست، روزی است که متعلق به خبرنگاران است. خبرنگاران رسانه های جمعی که خودشان را به آب و آتش می زنند تا برای افکارعمومی خوراک خبری تهیه کنند؛ ولو این که خوراک خودشان حرص و جوش باشد. شاید که با این کار، موجبات ارتقای اطلاعات و اندیشه ها را فراهم آورند و جمعی دیگر را هم از بی خبری درآورند. مگر طرف،خودش مقاومت کند و نگذارد به زبان خوش، باخبرش کنیم.
بستۀ پیشنهادی:
با عنایت به آنچه که عرض شد، واقعاً در برخورد با خبرنگاران و حداقل به مناسبت روز خبرنگار، چه باید کرد؟ این،سؤال مهمی است که سالهاست از پس اختراع روزخبرنگار، ذهن حداقل بخش عظیمی از برادران و خواهران خبرنگار عزیز را به خود مشغول و مشوّش داشته است. در این راستا رهنمودهای ارزنده ای داریم:
۱ــ ایراد سخنرانی: در این روز از مسؤولان مختلف، خصوصاً آنهایی که در حوزه های فرهنگی و مطبوعاتی شرف حضور دارند؛ به اصرار خواسته شود که راجع به اهمیت جایگاه خبر و خبرنگاری، تا می توانند سخنرانی کنند. بلکه از رهگذر این تلاش و توجه، خبرنگاران ما بیشتر به جایگاه ارزشمند خود واقف شوند و خدای ناکرده با رها کردن شغل شریف خود، دنبال کار آزاد نروند. آن هم همینطور بی خبر!
۲ــ یادداشت نویسی: از اهل قلم و صحبۀ مطبوعات ــ این رکن چهارم دموکراسی ــ دعوت شود که برای روز خبرنگار، سرمقاله و یادداشت و گزارش بنویسند و از نظر تئوری، مبانی نظری و علمی ــ کاربردی خبرنگاری را شرح و بسط دهند.
متاسفانه خیلی از خبرنگاران همکار ما در عرصۀ مطبوعات،همچین تعریف درستی از کار و کارت خبرنگاری ندارند و فقط راجع به بیمه خبرنگاران و دریافت وام برای حل مسائل پیش پا افتاده ای مثل موضوع مسکن سؤال می کنند. خب واضح است که مسؤولان هم خجالت می کشند پاسخ بدهند. ما از عرش می گوییم، طرف از فرش سؤال می کند. آدم از خجالت می خواهد برود زیر فرش!
۳ــ صرف غذای دورهمی: از آنجا که خبرنگاران عزیز در طول سال فرصت نمی کنند همدیگر را درست و حسابی ببینند و دیگر بهانه ای هم مثل هدیۀ روز خبرنگار نیست که به خاطرآن صف بکشند و لااقل داخل صف از احوال هم باخبر شوند؛ لهذا وزارت فخیمۀ ارشاد می تواند در این روز گرامی لااقل یک ناهاری یا حتی یک شامی به خبرنگاران بدهد که بهانه ای باشد برای دور هم بودن و از هم شنیدن. وگرنه ناهار و شام که همه جا هست. البته دقت شود که سایر برنامه های قبل از صرف غذا هم درست انجام شود که جلو اشتهاء را نگیرد. به خصوص که جماعت خبرنگار، با خرمایی سیر گردد. ریاضت کش به بادامی بسازد!
۴ــ مراسم تشکر ویژه: روزنامه ها و نشریات،در هر حوزه ای خبرنگاران خاص آن حوزه را دارند که در طول سال با ادارات و سازمان های مربوط به آن حوزه سروکار دارند و اگر خبرنگار دیگری بخواهد خبرهای آن حوزه و آن سازمان را پوشش دهد، آشکارابه حریم استحفاظی دیگراان تجاوز کرده است. از اینروست که وزارتخانه ها و سازمان های تابعه در هر حوزه خبری، می توانند در روز خبرنگار از خبرنگاران آن حوزه خبری قدردانی کنند. حداقل با یک شاخه گل چسبیده به یک ربع سکه!… این طوری لااقل ادامۀ همکاری و پوشش درست خبری اخبار آن سازمان و وزارتخانه، تا یک سال دیگر تأمین می شود و جای نگرانی خاصی نیست !
